Założenie rozkładu parcia

Założenie rozkładu parcia prowadzi do wzorów dających znaczne wartości momentów zginających i sił podłużnych. Stosuje się je, gdy należy skonstruować obudowę studni, w której nie dopuszcza się powstania rys w betonie. Studni e o przekroju eliptycznym i o przekrojach prostokątnych jedno-, dwu -, trzy- i czterokomorowych. Wzory ogólne do wyznaczania momentów i sil podłużnych w ramach zamkniętych, różnego kształtu podane są w niektórych podręcznikach statyki i książkach specjalistycznych, omawiających zbiorniki, studnie, silosy. Przyjęto przy tym, że obciążenie rozłożone jest równomiernie i ciągle na obwodzie. Zdarza sie jednak, że obciążenie obudowy nie jest rozłożone równomiernie, co stwarza mniej korzystne warunki pracy konstrukcji. Trzeba zwrócić na to uwagę przy określaniu właściwych schematów statycznych. Literatura techniczna podaje przykład uszkodzenia podziemnego zbiornika spowodowanego tym, że z jednej strony studni n przekroju kołowym naziom terenu był wyższy 0 4 m niż z drugiej strony. Takie niesymetryczne obciążenia wymagają odpowiednich obliczeń. Ogólnym zaleceniem konstrukcyjnym jest stosowanie w obudowie zbrojenia podwójnego: po obu stronach przekroju obudowy. Daje to zabezpieczenie konstrukcji w przypadku nierównomiernego rozkładu obciązeń. Obliczone wartości momentów zginających dla schematu ramy należy porównywać z momentami zginającymi odpowiednich jednoprzęsłowych belek swobodnie podpartych albo obustronnie utwierdzonych. Pozwala to na ogólne sprawdzenie obliczonych wartości, a w przypadkach ram zamkniętych wielokomorowych może być prostym zastępczym sposobem obliczenia. [podobne: gabloty muzealne, blachodachówka gontopodobna, wiązar dachowy ]