Studnie o kształcie dzwonowym

W szczególnych przypadkach, gdy trzeba uzyskać większą powierzchnię posadowienia, może się wydawać celowe wykonanie studni o kształcie dzwonowym. Daje to oszczędność materiału wypełnienia studni, ale nie zmniejsza ilości robót ziemnych, a wprowadza dodatkowe utrudnienie, gdyż opuszczanie takiej studni jest trudniejsze ze względu na jej chybotliwość. Zajmiemy się teraz formą przekroju poziomego studni opuszczanej. Kołowy kształt poziomego przekroju narzucał się zawsze jako rozwiązanie optymalne, zarówno pod względem statycznym, ekonomicznym (wykorzystanie materiału), jak i technologicznym. W dawnych rozwiązaniach posadawiania budynków i budowli na studniach znajduje się prawie wyłącznie studnie o przekroju kołowym. Były to studnie o stosunkowo małych średnicach, a oparcie budynku czy budowli na takich studniach wymagało konstruowania sklepień lub belek przenoszących obciążenia na studnie. Uważano, że opuszczanie studni o kształtach prostokątnych, zwłaszcza niesymetrycznych, może nastręczyć duże trudności. Jednak późniejsza praktyka wykazała, że studnie o kształcie prostokątnym udaje się prowadzić, a także można opuszczać studnie o kształtach jeszcze bardziej złożonych. Oczywiście zależne to jest od rodzaju gruntu i wymaga specjalnej techniki i nadzoru. Od dawna starano sie dostosowywać kształt studni fundamentowych do kształtu budowli. Zelbet stworzył po ternu możliwości konstrukcyjne. Pojawiły się studnie owalne, prostokątne, wielokątne. Wieksze studnie usztywnia się przeponami poprzecznymi. Jest jednak oczywiste, że możliwie nieskomplikowany i symetryczny kształt rzutu poziomego zwłaszcza bez trudno dostępnych naroży fiest kształtem pożądanym ze względów technologicznych. W studniach o kształtach prostokątnych często stosuje się ścięcie lub zaokrąglenie naroży. Ułatwia to wydobywanie gruntu, choć podnosi koszt deskowania. [hasła pokrewne: przyłącze energetyczne, stelrad grzejniki, ściana oddzielenia przeciwpożarowego ]